กลุ่มไม้ขีดไฟชวนพี่เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์ นักเขียนมากรางวัล อาทิรางวัลซีไรต์ รางวัลศิลปินศิลปาธร รางวัลแม่น้ำโขง ปีพ.ศ.2562 ได้รับคัดเลือกเป็นศิลปินในพำนักที่ไต้หวันและเซี่ยงไฮ้ตามลำดับ
มาเล่าเรื่องเล่นในวัยเด็ก ที่เป็นส่วนหนึ่งในการบ่มเพาะตัวตน กวีมือดีของเมืองไทย
——————————————————————————————
กลับไปเยี่ยมวัยเยาว์
๐-เนิ่นนาน
ในเรือนบ้านของวัยเยาว์แม้เศร้าหมอง
มีเพียงแม่รองรับประคับประคอง
และครรลองไม่รู้สิ้นจินตนาการ
ฟากฝั่งที่เงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวใจ
ด้วยห่างไกลจากเรือนเหล่าเพื่อนบ้าน
ล้วนไร่นาป่าพงและดงตาล
นกขับขานควันไฟไผ่เสียดกอ
ที่ภูตผีชิดใกล้จิตใต้สำนึก
ค่ำคืนดึกสะพรึงเพริดพลางเกิดก่อ
รูปเงาไม้ปรากฏล้วนคดงอ
เคลื่อนไหวราวเปรตรอขอส่วนบุญ
คือเรื่องเล่าตรึงติดจากวิทยุ
เหล่าผีดุมากมายที่ใต้ถุน
ทุกค่ำคืนไม่เคยเลยไม่เคยคุ้น
มีอ้อมโอบแม่อบอุ่นที่คุ้นเคย
เช่นเดียวกับนอกชานและลานดิน
ที่คุ้นชินยามแสงวันนั้นเปิดเผย
บางลำเรือในสายคลองก่อนล่องเลย
บางคนเอ่ยทักฉันนั่งปั้นดิน
เพียงดินเหนียวริมตลิ่งฉันนิ่งนั่ง
อีกฟากฝั่งชุมชนใหญ่ในท้องถิ่น
เสียงเริงเล่นสนุกสนานฉันแว่วยิน
เห็นนกบินเมฆบ่ายในเบื้องฟ้า
ดินเหนียวถูกนวดเฟ้นกลายเป็นควาย
(พอแก่แล้วถูกขายให้โรงฆ่า?)
เม็ดมะกล่ำดำแดงแต่งเป็นตา
สัตว์นอนดินกินหญ้าช่างน่ารัก
ละดินเหนียวอีกครู่สู่ลานบ้าน
ขุดลำธารเติมแต่งเป็นแปลงผัก
ก่อเศษไม้จัดวางสร้างบ้านพัก
แล้วปักหลักพรักพร้อมเป็นลอมฟาง
รายล้อมด้วยควายดินเหนียวยืนเคี้ยวเอื้อง
แดดรองเรืองน้ำกระจะฟ้ากระจ่าง
ยินแม่ไก่เรียกลูกเจี๊ยบเลียบเลาะพลาง
หมาที่เลี้ยงเคียงข้างไม่ห่างกาย
บ่อยครั้งดินเปล่าดายกลายเป็นกระดาษ
ก้านไม้แทนดินสอวาดมวลเส้นสาย
ริมตลิ่งน้ำเซาะก่อกองทราย
ลงแหวกว่ายวาดหวังข้ามฝั่งคลอง
ว่ายน้ำเป็นแม่วางใจให้จับเรือ
ไม่รู้เบื่อกับเรือน้อยลอยละล่อง
ฟ้าสีฟ้าดอกโสนเหลืองเรืองรอง
ฉันเทียวท่องธารอุทกออกตกปลา
ปืนอีโพละไม้ไผ่ใจรัวเร้า
ลูกกระเจากระจายเต็มชายท่า
กับพี่น้องแบ่งข้างไม่สร่างซา
เป็นโจรป่ากับตำรวจไล่กวดกัน
ในท้องทุ่งตะลอนช้อนปลากัด
กิจวัตรแต่ละวันนั้นแข็งขัน
ช้อนลูกน้ำโอ่งน้ำฝนคอยปรนปัน
ไม่นานวัน “ลูกทุ่ง” ก็ถูกทิ้ง
คลุกทรายดินปีนไต่ไม้ทุกต้น
เสาะลูกผลฉ่ำหวานตามก้านกิ่ง
บางคาคบเอนหลังลงนั่งพิง
มองม้าเมฆโลดวิ่งข้ามเวิ้งว้าง
บนคาคบริมคลองท่องบรรทัด
สิ่งร้อยรัดผ่อนคลายและหายห่าง
เหมือนสองแขนมองเห็นเป็นปีกกาง
พาไปสู่โลกกว้างโพ้นทางไกล
พ้นจากข้อจำกัดมหัศจรรย์
ในฉับพลันหลังพากเพียรอ่านเขียนได้
ท่ามกลางแสงตะเกียงยินเสียงใจ
ผจญโลกผจญภัยเช่นในนิทาน!
ฤดูว่าวหลาวไผ่ใช้เป็นโครง
ผูกเชือกโยงแปะกระดาษพร้อมสายป่าน
กว่าจะมองเห็นฟ้างามตระการ
ล้วนทดลองต้องผ่านการเรียนรู้
นั้นคือโลกในตนแต่หนหลัง
กลายเป็นรากหยัดหยั่งที่ยังอยู่
คือการวาดเขียนอ่านทุกกาลฤดู
(นกจากพรากร้องกู่อยู่ในทรวง)
เนิ่นนาน
แต่เหมือนว่าเยาว์กาลเพิ่งผ่านล่วง
เหมือนเด็กชายน้ำตายังค้างหยาดยวง
ชวนฉันไปสู่ห้วงมหรรณพ…
เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์
มกราคม 2564
ประวัติ
เรวัตร์ พันธุ์พิพัฒน์
ชาวสุพรรณบุรีโดยกำเนิด
การศึกษาสูงสุด มัธยมปลายโรงเรียนสามชุกรัตนโภคาราม
เริ่มเขียนบทกวีและเรื่องสั้นในปีพ.ศ. 2528
ผ่านชีวิตการเป็นเด็กวัด ทหารเกณฑ์ กรรมกรโรงงาน และคนสวน
ปัจจุบันมีผลงานรวมเล่มทั้งกวีนิพนธ์ เรื่องสั้น ความเรียง และนวนิยาย ราวๆ 20 เล่ม
ได้รับรางวัลอาทิ รางวัลซีไรต์ รางวัลศิลปินศิลปาธร รางวัลแม่น้ำโขง
ปีพ.ศ.2562 ได้รับคัดเลือกเป็นศิลปินในพำนักที่ไต้หวันและเซี่ยงไฮ้ตามลำดับ
ผลงาน
