บ่ายจัดเกือบสี่โมง ใกล้กำหนดเปิดงาน ทีมเราถึงลานวัดขนงพระเหนือ มองเห็นเสื่อยาวหลายผืนอยู่กลางลาน ไม่มีเวที แค่เสื่อปูลาดด้านหน้าเต็นท์หลังเดียวที่ข้างในตั้งกลองชุดตู้แอมป์ บอกทีท่าว่านั่นแหละเวที รอบๆ ทั้งสองด้านมีโต๊ะตั้งไว้ห่างกันเป็นระยะ ที่เด็กและผู้ใหญ่จำนวนหนึ่งง่วนอยู่กับการเตรียมงาน ส่วนของการประดับตกแต่งคงเสร็จแล้ว เห็นเป็นงานกระดาษแก้วง่ายๆ กับโมบายใช้ด้ายสีพันไม้ห้อยไว้ตามกิ่ง

เหลือบดูเวลาอีกครั้ง ถึงแล้วกำหนดเปิดงาน “ยังโหรงเหรง” น้องสาวคนหนึ่งกระซิบได้ยินกันแค่สองคน

ไม่มีปี่มีขลุ่ย ฝนเทลงมาห่าใหญ่ กระเจิงวิ่งเก็บเสื่อเก็บของ ผู้คนหลบเข้าศาลาพากันมองฟ้าคาดคะเน นี่งานล่มจบเห่แค่นี้ หรือยังจะมีวาสนาฟ้าเปิด อาจมีบางคนบ่นกระปอดกระแปด “ทำไมไม่ยืมเต็นท์ อบต.มาตั้ง” แต่ก็นั่นแหละ ตอนนี้ก็ได้แต่รอ

อีกครั้งที่ ฟ้าไม่รานน้ำใจคนพยายาม ห้าโมงหลังฝนหยุด งานเริ่มปล่อยของ โต๊ะทั้งหลายกลายร่างเป็นซุ้ม แจกฟรีไม่มีอั้น หลายซุ้มคนกินคนทำช่วยกัน ปั้นไข่หงส์ ทอดซาลาเปา จี่ข้าวจี่ ปิ้งขนมปัง ยัดไส้สลัดผัก ตำน้ำพริกกะปิปลาทู แนมด้วยแกงเลียง กับอีกสารพัดจาระไนไม่หมด โดยต้องไปทำกระทงใบตองเองก่อนมาเข้าคิวขอรับ ไม่รู้ผู้คนมาจากไหนตอนไหน ยิ่งมืดยิ่งคึกคัก ลานวัดกว้าง ผืนทรายตอนนี้ไม่มีฝุ่น มีแต่รอยยิ้ม

มูลค่าถูกเปลี่ยนความหมายเป็นคุณค่า ข้าวปลาอาหารโรงทานชาวบ้านขนงพระเหนือ วงดนตรีมาเล่นฟรีจากหินดาดโคราช กิจกรรมเด็กกลุ่มไม้ขีดไฟ สวนไฟฝัน แจกลูกโป่ง ถักเชือก ร้อยลูกปัด ชวนวาดภาพระบายสี เอาเศษของประดิษฐ์เป็นตัวอะลูมิไร้อะไรไม่รู้ จาระไนไม่หมดเช่นกัน คุณค่าของการร่วมแรงร่วมใจตามชื่องาน Community Cool “รวมของดีมาเป็นครู” ให้ลูกหลานได้เรียนรู้ ทั้งขนม อาหาร ของกิน ของใช้ ของเล่น ภาคภูมิใจได้ว่า ชุมชนเรามีดี ไม่มีหมด ถ้าลูกหลานจะช่วยพากันสานต่อ

เสียงดนตรีสดบรรเลงตั้งแต่ต้นจนจบงาน มีทั้งโปงลาง เดี่ยวแคน อะคูสติกกีต้าร์ จนถึงฮาร์ดสตริงแนวเต่างอย แข้งขาอยู่ไม่เป็นสุข ช่วงเสียงเพลงเบาๆ กับน้องสาวคนเดิม เรานั่งอยู่ด้วยกัน “ชื่นชีวัน เมื่อฉันและเธอชิดใกล้” นักร้องขึ้นเพลงนี้นำ และโดยไม่รู้ตัว ผมฮัมคลอตามไป ด้วยใจที่แสนเป็นสุข

แหงนหน้าขึ้นนิดหนึ่ง ปลากระดาษแก้วอยู่ในสายตา สวยงามทั้งสื่อความลึกซึ้งต่างจากที่เห็นครั้งแรกช่วงเย็น ปลากระดาษตัวเดิม องศาที่มองเหมือนเดิม หากต่างออกไปก็ที่ใจของเรา